„Język Polski” zaczął się ukazywać w 1913 roku. Wydawcą i redaktorem pierwszych trzech roczników (1913, 1914, 1916) był Roman Zawiliński. Roczniki IV i V (1919–20) ukazały się pod patronatem Akademii Umiejętności. Od rocznika VI (1921) pismo stało się organem utworzonego w roku 1920 Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego. W latach 1919–1928 redagowało je kolegium: Kazimierz Nitsch, Jan Łoś i Jan Michał Rozwadowski. Następnie funkcję redaktora pełnili: Kazimierz Nitsch (1929–1958), Zenon Klemensiewicz (1958–1969), Jan Safarewicz (1969–1981), Stanisław Urbańczyk (1982–1997), Marian Kucała (1998–2004), Krystyna Pisarkowa (2004–2010). Od 2011 roku redaktorem naczelnym jest Piotr Żmigrodzki. Początkowo ukazywało się jako miesięcznik, potem (przez większą część jego historii) ukazywało się pięć zeszytów rocznie, a od 2016 roku wprowadzono cykl kwartalny.

Szczegółowe informacje o dziejach periodyku można znaleźć w licznych artykułach, ogłoszonych na jego łamach, m.in.:

Stanisław Urbańczyk: Powstanie i dalsze losy „Języka Polskiego”,  R. LXXV, 1995, s. 161–168.

Walery Pisarek: Kto, o czym, jak i po co?, R. LXXV, 1995, s. 169–182.

Piotr Żmigrodzki: Sto roczników „Języka Polskiego”, R. C, 2020, z. 4, s. 5–9.

a także w specjalnym zeszycie jubileuszowym z okazji stulecia pisma, R. XCIII, z. 1.