„Język Polski” zaczął się ukazywać w 1913 roku, a więc jeszcze przed uformowaniem się TMJP. Okoliczności jego powstania do dziś są niejednoznacznie przedstawiane w źródłach.

Roczniki IV i V (1919–20) ukazały się pod patronatem Akademii Umiejętności. Od rocznika VI (1921) pismo stało się organem utworzonego w roku 1920 Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego.

Pismo ukazuje się regularnie, z przerwą jedynie w okresach wojen światowych. Funkcję redaktora naczelnego pełnili dotąd:

• 1913–1916 Roman Zawiliński, przy współpracy Jana Łosia, Kazimierza Nitscha, Jana Michała Rozwadowskiego i Mikołaja Rudnickiego
• 1919–1928 redagowało kolegium: Kazimierz Nitsch, Jan Łoś, Jan Michał Rozwadowski
• 1929–1958 Kazimierz Nitsch
• 1958–1969 Zenon Klemensiewicz
• 1969–1981 Jan Safarewicz
• 1982–1997 Stanisław Urbańczyk
• 1998–2004 Marian Kucała
• 2004–2010 Krystyna Pisarkowa

Szczegóły powstania pisma i jego dalszą historię przedstawiono w artykule:
Stanisław Urbańczyk: Powstanie i dalsze losy „Języka Polskiego”, „Język Polski” LXXV, 1995, s. 161–168.