„Język Polski” zaczął się ukazywać w 1913 roku, a więc jeszcze przed uformowaniem się TMJP. Okoliczności jego powstania do dziś są niejednoznacznie przedstawiane w źródłach.
Roczniki IV i V (1919–20) ukazały się pod patronatem Akademii Umiejętności. Od rocznika VI (1921) pismo stało się organem utworzonego w roku 1920 Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego.
Pismo ukazuje się regularnie, z przerwą jedynie w okresach wojen światowych. Funkcję redaktora naczelnego pełnili dotąd:
- 1913–1916 Roman Zawiliński, przy współpracy Jana Łosia, Kazimierza Nitscha, Jana Michała Rozwadowskiego i Mikołaja Rudnickiego
- 1919–1928 redagowało kolegium: Kazimierz Nitsch, Jan Łoś, Jan Michał Rozwadowski
- 1929–1958 Kazimierz Nitsch
- 1958–1969 Zenon Klemensiewicz
- 1969–1981 Jan Safarewicz
- 1982–1997 Stanisław Urbańczyk
- 1998–2004 Marian Kucała
- 2004–2010 Krystyna Pisarkowa
Szczegóły powstania pisma i jego dalszą historię przedstawiono w artykule:
Stanisław Urbańczyk: Powstanie i dalsze losy „Języka Polskiego”, „Język Polski” LXXV, 1995, s. 161–168.
Ciekawe informacje o zawartości pisma w latach przeszłych można znaleźć w artykule:
Walery Pisarek: Kto, o czym, jak i po co?, „Język Polski” LXXV, 1995, s. 169–182.
Walery Pisarek: Kto, o czym, jak i po co?, „Język Polski” LXXV, 1995, s. 169–182.