Słowa kluczowe
werbalizacja
kategoryzacja
zmiany terminologiczne
Jak cytować
Abstrakt
Artykuł jest poświęcony różnicom w sposobie werbalizowania suwerena w polskich konstytucjach z 1921, 1952 i 1997 roku. Badaniem zostały objęte jednostki nominatywne, które odpowiadały przyjętemu w artykule zakresowi referencyjnemu pojęcia suweren (m.in. obywatel, naród, ludność). Celem analizy komparatywnej było ustalenie, czy leksykalne odmienności i analogie w nazywaniu władzy zwierzchniej w badanych ustawach zasadniczych determinują ontologię i pragmatykę obiektu rozważań. Badanie wykazało, że stosowanie konkretnych jednostek nominatywnych określających suwerena jest transjęzykowym procesem semiotycznym, w którym ustawodawca nie tylko nadaje mu określoną postać leksykalną, ale przede wszystkim redefiniuje jego status prawny i faktyczny.
Bibliografia
Habermas J. 2005: Faktyczność i obowiązywanie. Teoria dyskursu wobec zagadnień prawa i demokratycznego państwa prawnego, przeł. A. Romaniuk, R. Marszałek, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Kowalczyk J. 2015: Celowość i konsekutywność strategii werbalizacji informacji w tekstach dyskursu administracyjnego, „Studia Methodologica”, t. 6, s. 84–93.
Zobacz w Google Scholar
Malinowska E. 2012: Konstytucja jako gatunek tekstu prawnego, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, Opole.
Zobacz w Google Scholar
Stefański R. 2014: Granice europejskości. Analiza aksjologiczno-politologiczna, Wydawnictwo Naukowe Grado, Toruń.
Zobacz w Google Scholar