Abstrakt
Mowa kierowana do dziecka w okresie niemowlęctwa należy do zjawisk językowych posiadających swoiste cechy. Specyfika ta dotyczy zarówno systemu fonetycznego, jak i morfologicznego oraz składniowego. Charakterystycznym aspektem mowy kierowanej do niemowląt jest również tworzenie form adresatywnych. W grupie adresatywów nazywających dziecko można zatem odnaleźć formy odimienne, w których zaszły określone procesy fonetyczne i morfologiczne, oraz takie sposoby nazywania odbiorcy tekstu, jak określenia metaforyczne bądź metonimie. Formy adresatywne kierowane do niemowląt oprócz funkcji identyfikacyjnej oraz dyferencyjnej stanowią także językowy środek, za pomocą którego nadawca wyraża swoje uczucia względem małego dziecka.
Bibliografia
Binkuńska E. 2003: Kołysanka jako wypowiedź kierowana do dziecka, [w:] Teksty z ulicy. Zeszyty Folklorystyczne, nr 5–6, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice, s. 87–102.
Zobacz w Google Scholar
Binkuńska E. 2009: Językowy obraz przyrody w tekstach kołysanek, [w:] Tradycja i współczesność. Folklor — język — kultura, red. D. Czubala, M. Miczka-Pajestka, Oświata i kultura na Podbeskidziu, t. 5, Wydawnictwo Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, Bielsko-Biała, s. 285–294.
Zobacz w Google Scholar
Cieślikowski J. 1975: Literatura i podkultura dziecięca, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar
Grzegorczykowa R. 1978: Struktura semantyczna wyrażeń ekspresywnych, [w:] Z zagadnień słownictwa współczesnego języka polskiego, red. M. Szymczak, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk, s. 117–123.
Zobacz w Google Scholar
Handke K. 1995: Polski język familijny. Opis zjawiska, Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Handke K. 2006: Co to jest język familijny, [w:] Retoryka codzienności. Zwyczaje językowe współczesnych Polaków, red. M. Marcjanik, Trio, Warszawa, s. 98–120.
Zobacz w Google Scholar
Jakobson R. 1989: Poetyka w świetle językoznawstwa, [w:] id., W poszukiwaniu istoty języka, wyb. i red. M.R. Mayenowa, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, s. 77–124.
Zobacz w Google Scholar
Kita M. 2007: Szeptem albo wcale. O wyznawaniu miłości, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.
Zobacz w Google Scholar
Kosyl C. 2001: Nazwy osobowe, [w:] Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin, s. 431–445.
Zobacz w Google Scholar
Łotman J. 1999: Kultura i eksplozja, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Ługowska J. 2001: W świecie imion własnych. O funkcji imienia w Nie kończącej się historii Michaela Endego, Etnolingwistyka, t. 13, s. 49–61.
Zobacz w Google Scholar
Milewski S. 2004: Mowa dorosłych kierowana do niemowląt. Studium fonostatyczno-fonotaktyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar
Obrębska A. 1929: Technika spieszczeń w dzisiejszej polszczyźnie, Język Polski XIV, s. 65–71.
Zobacz w Google Scholar
Reczek S. 1968: Deminutiva polskie. Charakterystyka, rozwój funkcji stylistycznej, Rocznik Naukowo-Dydaktyczny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, z. 3, s. 373–386.
Zobacz w Google Scholar
Tomczak L. 1991: Formy adresatywne we współczesnej rodzinie, [w:] Język a Kultura, t. 2: Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne, red. J. Puzynina, J. Bartmiński, Wiedza o Kulturze, Wrocław, s. 71–80.
Zobacz w Google Scholar
Wierzbicka A. 1990: Podwójne życie człowieka dwujęzycznego, [w:] Język polski w świecie, red. W. Miodunka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa–Kraków, s. 71–104.
Zobacz w Google Scholar
Zarębina M. 1994: Język polski w rozwoju jednostki, Glottispol, Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar