Jak zwracamy się do małych dzieci
PDF

Słowa kluczowe

formy adresatywne
język kierowany do niemowląt

Jak cytować

Binkuńska, E. (2013). Jak zwracamy się do małych dzieci. Język Polski, 93(5), 377–386. https://doi.org/10.31286/JP.93.5.11

Abstrakt

Mowa kierowana do dziecka w okresie niemowlęctwa należy do zjawisk językowych posiadających swoiste cechy. Specyfika ta dotyczy zarówno systemu fonetycznego, jak i morfologicznego oraz składniowego. Charakterystycznym aspektem mowy kierowanej do niemowląt jest również tworzenie form adresatywnych. W grupie adresatywów nazywających dziecko można zatem odnaleźć formy odimienne, w których zaszły określone procesy fonetyczne i morfologiczne, oraz takie sposoby nazywania odbiorcy tekstu, jak określenia metaforyczne bądź metonimie. Formy adresatywne kierowane do niemowląt oprócz funkcji identyfikacyjnej oraz dyferencyjnej stanowią także językowy środek, za pomocą którego nadawca wyraża swoje uczucia względem małego dziecka.

https://doi.org/10.31286/JP.93.5.11
PDF

Bibliografia

Binkuńska E. 2003: Kołysanka jako wypowiedź kierowana do dziecka, [w:] Teksty z ulicy. Zeszyty Folklorystyczne, nr 5–6, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice, s. 87–102.
Zobacz w Google Scholar

Binkuńska E. 2009: Językowy obraz przyrody w tekstach kołysanek, [w:] Tradycja i współczesność. Folklor — język — kultura, red. D. Czubala, M. Miczka-Pajestka, Oświata i kultura na Podbeskidziu, t. 5, Wydawnictwo Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, Bielsko-Biała, s. 285–294.
Zobacz w Google Scholar

Cieślikowski J. 1975: Literatura i podkultura dziecięca, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar

Grzegorczykowa R. 1978: Struktura semantyczna wyrażeń ekspresywnych, [w:] Z zagadnień słownictwa współczesnego języka polskiego, red. M. Szymczak, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk, s. 117–123.
Zobacz w Google Scholar

Handke K. 1995: Polski język familijny. Opis zjawiska, Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar

Handke K. 2006: Co to jest język familijny, [w:] Retoryka codzienności. Zwyczaje językowe współczesnych Polaków, red. M. Marcjanik, Trio, Warszawa, s. 98–120.
Zobacz w Google Scholar

Jakobson R. 1989: Poetyka w świetle językoznawstwa, [w:] id., W poszukiwaniu istoty języka, wyb. i red. M.R. Mayenowa, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, s. 77–124.
Zobacz w Google Scholar

Kita M. 2007: Szeptem albo wcale. O wyznawaniu miłości, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.
Zobacz w Google Scholar

Kosyl C. 2001: Nazwy osobowe, [w:] Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin, s. 431–445.
Zobacz w Google Scholar

Łotman J. 1999: Kultura i eksplozja, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar

Ługowska J. 2001: W świecie imion własnych. O funkcji imienia w Nie kończącej się historii Michaela Endego, Etnolingwistyka, t. 13, s. 49–61.
Zobacz w Google Scholar

Milewski S. 2004: Mowa dorosłych kierowana do niemowląt. Studium fonostatyczno-fonotaktyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar

Obrębska A. 1929: Technika spieszczeń w dzisiejszej polszczyźnie, Język Polski XIV, s. 65–71.
Zobacz w Google Scholar

Reczek S. 1968: Deminutiva polskie. Charakterystyka, rozwój funkcji stylistycznej, Rocznik Naukowo-Dydaktyczny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, z. 3, s. 373–386.
Zobacz w Google Scholar

Tomczak L. 1991: Formy adresatywne we współczesnej rodzinie, [w:] Język a Kultura, t. 2: Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne, red. J. Puzynina, J. Bartmiński, Wiedza o Kulturze, Wrocław, s. 71–80.
Zobacz w Google Scholar

Wierzbicka A. 1990: Podwójne życie człowieka dwujęzycznego, [w:] Język polski w świecie, red. W. Miodunka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa–Kraków, s. 71–104.
Zobacz w Google Scholar

Zarębina M. 1994: Język polski w rozwoju jednostki, Glottispol, Gdańsk.
Zobacz w Google Scholar

Skip to content