Abstrakt
W artykule autorka analizuje użycia form stopnia wyższego jednostek wartościujących zły, źle (także odpowiadających im superlatywów), w których pełnią one funkcję wykładników intensyfikacji. W języku ogólnopolskim komparatywy gorszy oraz gorzej w omawianej roli odnoszą się do obiektów negatywnie ocenianych i zachowują swój związek z wartościowaniem porównawczym, którego wyrażanie jest ich prymarną funkcją. W gwarach można zaobserwować bardziej zaawansowany rozwój semantyczny przysłówka gorzej zostały w nich odnotowane połączenia, w których ma on jedynie znaczenie kwantytatywne i przestaje wyrażać wartościowanie. Wyłącznie gwarowe są też użycia, w których komparatyw gorszy ma znaczenie bardziej. W tym znaczeniu występuje on w konstrukcjach składniowych nieznanych współczesnemu językowi ogólnopolskiemu, służąc do tworzenia opisowych form stopnia wyższego przymiotników nazywających negatywnie wartościowane cechy.
Bibliografia
Bartmiński J. 1969: O dwóch rzadszych formach stopnia wyższego: potoczne bardziej wyższy, gwarowe gorszy chory, Język Polski XLIX, s. 222–224.
Zobacz w Google Scholar
Laskowska E. 1992: Wartościowanie w języku potocznym, Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Bydgoszczy, Bydgoszcz.
Zobacz w Google Scholar
Laskowski R. 1977: Od czego lepszy jest lepszy?, Język Polski LVII, s. 323–334.
Zobacz w Google Scholar
Nowakowska-Kempna I. 1986: Konstrukcje zdaniowe z leksykalnymi wykładnikami predykatów uczuć, Uniwersytet Śląski, Katowice.
Zobacz w Google Scholar
Puzynina J. 1992: Język wartości, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Puzynina J. 2004: Problemy wartościowania w języku i tekście, Etnolingwistyka 16, s. 179–189.
Zobacz w Google Scholar
Safarewicz J. 1976: Czy lepszy jest stopniem wyższym od zły?, Język Polski LVI, s. 342–343.
Zobacz w Google Scholar