Ilu ojców mają odkrycia naukowe? O pisowni nazwisk złożonych

Abstrakt

W artykule szczegółowo omówiono problem dwojakiej (wielorakiej) interpretacji sformułowań zawierających nazwiska złożone. Zgodnie z regułą [185] WSO poprawny jest jedynie zapis z dywizem – bez względu na to, o ilu osobach jest mowa. Ta zasada okazuje się niefunkcjonalna, gdyż na podstawie zapisu hipoteza Sapira-Whorfa nie można stwierdzić, czy mowa o jednej osobie, czy – o dwóch. Autorka kładzie nacisk na to, że myślnik i dywiz pełnią funkcję dystynktywną, i proponuje następujące rozwiązanie: półpauza – najlepiej ze spacjami wokół niej – powinna być stosowana w zapisie nazwisk, gdy chodzi o różne osoby (ma być tożsama z granicą między nazwiskami należącymi do różnych osób), natomiast dywiz powinien być używany, gdy chodzi o nazwisko dwuczłonowe należące do jednej osoby. Wówczas z zapisu hipoteza Sapira – Whorfa jasno wynika, że chodzi o dwie osoby.